Лідар гурта «Дразды» пасля канцэрта ў Карэлічах у інтэрв’ю карэспандэнту «Полымя» расказаў пра сакрэт сваёй шалёнай папулярнасці, малую радзіму і сённяшні запыт на беларускасць

Беларускі гурт “Дразды” 17 лютага выступіў у Карэлічах. Беларускі гурт “Дразды” сёння надзвычай папулярны, і не толькі на Радзіме, але і за яе межамі. Да дрыжыкаў прыемна глядзець, як на здымках расійскай праграмы “Ад усёй душы” рускамоўная публіка, быццам зачараваная, раптам пачала падпяваць хіт “Не прадаецца хата бацькоў”. Магія — не інакш… 17 лютага артысты выступілі ў Карэлічах, гэта быў іх 48-ы канцэрт з пачатку тура “Хата бацькоў”, і да канца вясны іх гастрольны графік ужо распісаны. Для таго, каб замовіць гурт менавіта на гэтую дату, заяўку падавалі амаль за паўгода. Дык у чым жа сакрэт такой папулярнасці “Драздоў”? Пасля канцэрта накіроўваюся ў грымёрку да нязменнага лідара і натхняльніка гурта Віталія Карпанава, піша «Полымя».

— Віталій, кампазіцыя “Не прадаецца хата бацькоў”, аўтарам слоў і музыкі якой Вы з’яўляецеся, на днях сабрала мільён праглядаў на YouTube. На канцэртах гледачы спяваюць яе разам з вамі.  Чаму яна так “выстраліла”?

— Усё проста — гэтая тэма блізкая кожнаму беларусу. Мы сталеем, вылятаем з бацькоўскага гнязда, заводзім сем’і, абуладкоўваем свае кватэры. Вядома ж, наведваемся да бацькоў. І ў пэўны час перад кожным з нас паўстае пытанне: а што рабіць з хатаю, дзе ты нарадзіўся і вырас? Яно не дае спакою, яно вельмі балючае. Хтосьці пакідае за сабою гэтае жытло, а хтосьці з сумам прадае, бо абставіны ж у людзей розныя. Але сувязь паміж чалавекам і бацькоўскім домам — гэта назаўсёды. У нашай песні хата — не толькі будынак, а краіна, Радзіма. У няпросты час, які сёння пануе ў свеце, людзі дызарыентаваныя, разгубленыя, а трымаюць іх карані, родная хата ды Радзіма. Не менш важна, што ў беларусаў узнік запыт на беларускасць, яны хапаюцца за яе ў гэтым хісткім свеце, як за выратавальны круг.

Вядома ж, калі не ведаеш, за што ўхапіцца, хапайся за гісторыю, за родную мову, за Бацькаўшчыну, за тое, што казалі табе бацькі і дзяды. “Дразды” адлюстроўваюць тое, пра што беларусы думалі, але, магчыма, баяліся сказаць. Увогуле, нашы канцэрты прыцягваюць шчырасцю і простай размовай. Людзі стаміліся ад шоу, ад інтэрнэту і лавіны навін.

— Скажыце колькі слоў пра Вашае месца сілы, пра малую радзіму.

— Вёска Сівіца Валожынскага раёна — куточак, дзе жыве мая мама Валянціна Паўлаўна. Яна ўсё жыццё працавала паштальёнам. Таты ўжо тры гады няма разам з намі. Уладзімір Якаўлевіч быў старшынёй калгаса “Світанак”. Шмат якія кліпы на нашы песні: “Вёска”, “Сланечнік”, “Увезу в деревню”, “Мама” — зняты менавіта ў маёй Сівіцы. Простыя, шчырыя словы, якія пранікаюць у душу кожнага беларуса. У роднай вёсцы бываю часта. Менавіта яна натхняе мяне, вяртае да жыцця, трымае ў імклівай плыні жыцця. Палю печку ў роднай хаце — і спыняецца імгненне, разумею: вось ён — сэнс жыцця, а не ў тым, каб усюды паспець.